جشنواره خاکستری

جشنواره خاکستری

جشنواره بین المللی فیلم فجر مهمترین جشن فرهنگی سینمای ایران است که همه ساله در ایام دهه مبارک فجر برگزار می شود و فیلمسازان مختلف از سراسر جهان آخرین اثر خود را در ویترین جشنواره برای مردم و منتقدان به نمایش می گذارند . امسال هم سی و یکمین دوره آن در همین ایام برگزار شد که نسبت به سال های گذشته منظم تر و منسجم تر بود و از امتیازاتی مانند نحوه نمایش فیلم ها به صورت دیجیتال ، برگزاری جشنواره در استان های مختلف ، کاهش فیلم های راه یافته به بخش مسابقه هم در بخش  سودای سیمرغ و هم در بخش نگاه نو و کاهش جوایز و سیمرغ های اضافه و ارزش بخشی کیفی به آن که همه اینها جشنواره را به سمت استاندارد های بین المللی پیش می برد برخوردار بود و در جای خود قابل تقدیر است .

اما جشنواره امسال از همان زمان اعلام اسامی هیئت محترم انتخاب (که چهار نفر از آنان از مسولین سازمان سینمای بودند) تا کنون با حواشی مختلفی روبرو بود که برخی از انها قابل تامل است به طوریکه پس از اعلام لیست فیلم های راه یافته به بخش مسابقه اعتراض برخی از فیلمسازان مبنی بر چگونگی انتخاب فیلم ها را به همراه داشت که البته پس از چند روز برخی از آنها به عنوان رزرو به بخش مسابقه راه پیدا کردند و بعضی دیگر در بخش خارج از مسابقه به نمایش درامدند اما همچنان تعدادی از فیلم ها مجوز ورود به جشنواره را دریافت نکردند.

جشنواره امسال بر خلاف انتظاری که از آن میرفت فیلم های بی کیفیت و ضعیفی در آن وجود داشت که با نهایت تعجب برخی از آنها در بخش مسابقه حضور داشتند مانند چه خوبه برگشتی (داریوش مهرجویی) ، آفتاب مهتاب زمین (علی قوی تن) ، خاک و مرجان (مسعود اطیابی) ، گام های شیدایی (حمید بهمنی) و رسوایی (مسعود ده نمکی) که از حداقل استانداردهای سینمایی بی بهره بودند ؛ این در حالی است که هیئت محترم انتخاب ادعای انتخاب بهترین فیلم ها را دارند که بسی جای تعجب است به طوریکه فیلم های با کیفیت تر و بهتری مانند فرششتگان قصاب (سهیل سلیمی) ، به خاطر پونه (هاتف علیمردانی) ، از تهران تا بهشت (ابوالفضل صفاری) و . . . به بخش مسابقه راه پیدا نکردند و یا در انتخاب بخش بین الملل و سینمای سعادت فیلم هایی حضور داشتند که برخی از انها هیچگونه سنخیتی با موضوع ان بخش ها نداشتند در حالیکه فیلم هایی چون تنهای تنهای تنها ( احسان عبدی پور) ، فرشتگان قصاب (سهیل سلیمی) و . . . که فیلم هایی با کیفیت و دارای نگاه استراتژیک و مناسب با آن بخش ها بودند در انجا حضور نداشتند .

شاید این انتخاب های بی مورد ناشی از همان تنوعی است که دبیر محترم جشنواره بارها از ان به عنوان حسن جشنواره امسال یاد کردند ؛ اما ایشان باید توجه داشته باشند که در هیچکدام از فستیوال های جهانی فیلم ها بر اثر تنوع جغرافیایی انتخاب و یا داوری نمی شوند بلکه فقط کیفیت یک اثر مجوز دریافت ان فیلم به بخش های مختلف آن جشنواره است و یا شاید هم وجود برخی از این فیلم های ضعیف ناشی از تولید اکثر فیلم های جشنواره امسال با هزینه دولتی باشد که متاسفانه بر اثر حوادث ناخوشایند سال اخیر سینمای ایران است که موجبات نگرانی بخش خصوصی از بازگشت سرمایه اولیه را فراهم اورده و از سرمایه گذاری در حوزه فیلمسازی بازداشته است .

در عرصه داوری ها هم انتقاداتی وارد است و متاسفانه نگاه داوران معطوف به سیاست های جشنواره و فیلم های دولتی است و تبعیض هایی در این بین صورت گرفته است  به طوریکه فیلم های  بسیار خوبی مانند هیس . . . ( پوران درخشنده) ، حوض نقاشی (مازیار میری) و خسته نباشید (محسن قرایی) در بخش های اصلی ( کارگردانی ، فیلمنامه ، فیلم و بازیگر) به هیچ عنوان کاندیدا نشدند در حالیکه به اجماع منتقدان و اصحاب رسانه این سه فیلم از جهات مختلف می درخشیدند ولی با کمال تعجب فیلم هیس . . . و حوض نقاشی فقط سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را از آن خود کردند که دست اندرکاران حوض نقاشی به نشانه اعتراض از دریافت همان سیمرغ هم امتناع کردند و در کمال بی انصافی فیلم خسته نباشد مغبون شد و هیچ  جایزه ای را دریافت نکرد و ای کاش روزی برسد که نگاه سیاسی و جناحی از عرصه فرهنگ و هنر رخت بر بندد و هر ا ثر فرهنگی بر اساس کیفیت و لیاقت خویش مورد تحسین و تشویق قرار گیرد .

جشنواره فیلم اولی ها

با وجود اکثر فیلم های ضعیفی که در بخش سودای سیمرغ وجود داشت اما امسال فیلم اولی ها خوش درخشیدند و اثاری در خور توجه و با کیفیت بالا ارائه دادند که این خود نوید بخش آینده ای مطلوب برای سینمای ایران است و در واقع بیانگر پیدایش یک نسل جدید و توانمند در عرصه فرهنگ و هنر اسلامی ایرانی می باشد چنانچه آثاری مانند دهلیز (بهروز شعیبی) ، خسته نباشید (محسن قرایی) ، سر به مهر (هادی مقدم دوست) ، تنهای تنهای تنها (احسان عبدی پور) ، تاج محل (دانش اقباشاوی) ، خاکستر و برف (روح الله سهرابی) و . . . که اکثر آنها از منظر فرم و محتوا قابل توجه هستند و نشانگر طلیعه ای امید برای سینمای رو به زوال فعلی کشور است .

بد نیست کسانی که خواسته یا ناخواسته فریفته و اسیر دام های حزبی و جناحی شدند و جشنواره امسال را تحریم کردند بدانند که با نبودن آنها هیچ خللی در سینمای ایران روی نمی دهد و سینما تعطیل نمی شود گرچه با حضورشان می توانند تنور سینمای ایران را داغ تر از همیشه نگه دارند .

با آرزوی موفقیت برای تمامی کسانی که در جهت اعتلای فرهنگ و هنر این مرز و بوم می کوشند و در صدد هستند تا نام ایران اسلامی بر قله ها حک کنند .

حسین عزیزی 24 بهمن 1391